inopinatus

ĭn-ŏpīnātus, a, um, not expected, unexpected (class.).

I.

Adj.:

cum hoc illi improvisum atque inopinatum accidisset,

Cic. Verr. 2, 2, 28, § 69:

nova tibi haec sunt et inopinata?

id. ib. 2, 2, 8, §

24: neque novum neque inopinatum mihi sit,

Liv. 6, 40, 3:

nec hoc tam re est, quam dictu inopinatum atque mirabile,

Cic. Par. 5, 1, § 35:

malum,

Caes. B. C. 2, 12:

finis vitae,

Suet. Caes. 87:

fraus,

Sil. 7, 133:

id quoque scriptum est, quod volgo inopinatum est,

contrary to the common belief, Gell. 11, 18, 13.— Sup.:

inopinatissim us sensus,

Aug. Trin. 7, 1.—

II.

Subst.: ĭnŏpīnātum, i, n., something unexpected:

nihil inopinati accidit,

Cic. Tusc. 3, 31, 76.—Hence, ex inopinato, adverbially, unexpectedly:

aliae ut ex inopinato observant,

id. N. D. 2, 48, 123:

repente ex inopinato prope cuncta turbata sunt,

Suet. Galb. 10.— Adv. in two forms.

1.

ĭnŏpīnātē, unexpectedly:

aliquem inopinate occupare,

Sen. ad Helv. 5.—

2.

ĭnŏpīnātō, unexpectedly:

in castra irrumpere,

Liv. 26, 6, 9.